Deel 2: Ik dacht dat dit het einde was en had er vrede mee

einde vrede mee

Na de vogelvlucht van vorige week ga ik vandaag dieper in op mijn aanvallen. Hoe zagen ze eruit? En wat waren mijn symptomen?  

De aanvallen

Eigenlijk zagen mijn aanvallen er iedere keer ongeveer hetzelfde uit. Het begon meestal met me niet echt lekker en fit voelen. Vermoeider zijn dan normaal. Zo voelde ik me dan een paar dagen totdat ik ineens pijn op mijn borst kreeg. Uitstraalpijn naar mijn linkerarm, last van mijn kaken en een sterk gevoel van onheil. Ik wist, hier is iets absoluut niet pluis! De ambulance of huisarts werd gebeld en uiteindelijk belandde ik op de SEH. Dan lig je daar aan alle toeters en bellen te wachten, te wachten en te wachten. Eindelijk komt er een co-assistent naar je toe. Er wordt verteld dat ze wel onregelmatigheden waarnemen en dat het zeker verstandig is om een afspraak bij de cardioloog te maken voor verder onderzoek. Nou, je weet al hoe dat afliep ?. Tenslotte krijg je te horen: mevrouw het is niets urgents dus u mag weer naar huis. Daar ging ik weer, helemaal bekaf en vaak had ik nog last van bovengenoemde symptomen. Gelukkig trokken de klachten altijd weer vanzelf weg. Hierdoor begon ik dan te twijfelen of het wel echt mijn hart was geweest. Was ik dan toch aan het hyperventileren? Stelde ik me misschien aan? Maar waarom ben ik dan zo ontzettend moe, dat moet toch ergens vandaan komen?  

Dan herstel je toch?

Het herstel na een aanval werd iedere keer minder, mijn conditie kreeg ik nooit meer helemaal terug en dat werd erger na iedere nieuwe aanval. Gelukkig zaten er jaren tussen dat ik me redelijk voelde, maar ik kon steeds minder hebben, was sneller vermoeid, snel ziek, trappenlopen werd steeds moeilijker. Eén of twee trappen, dat ging wel, maar vaak was ik buiten adem en kreeg ik een hele hoge hartslag (soms wel rond de 200). Ach, het zal wel door mijn slechte conditie komen, dacht ik dan. Na de één na laatste aanval duurde het een jaar om mijn conditie terug te krijgen. Maar ook daarna had ik nog regelmatig minder fitte periodes. Ik klaagde vaak dat ik moe was en dat ik me niet helemaal lekker voelde. Maar ja je gaat door, want er is niks gevonden dus je moet niet zeuren.  

Nog steeds niets doorhebben

In 2015 ging ik na een drukke en stressvolle periode heerlijk op vakantie. De bedoeling was om lekker van het weer te genieten en veel te golfen. Dat eerste lukte goed, het tweede bleek een grotere uitdaging. Ik voelde me continu vermoeid, had veel moeite met naar boven lopen (een helling op) dan werd ik kortademig en licht in mijn hoofd. Het zal de warmte wel zijn, dacht ik. Tijdens één van de laatste golfrondes (gelukkig in een buggy) werd ik helemaal onwel op de laatste hole. Ik moest daar een behoorlijk stijl stuk omhoog klunen ? en ik kreeg het spaans benauwd, het was net of iemand me probeerde te wurgen. Ik kreeg moeilijk lucht en het werd helemaal zwart voor mijn ogen. Gelukkig trok dit met een minuut of tien weer weg, maar ik vond het wel heel vreemd. Wat deze vakantie nog meer opviel was dat ik bijna continu dikke enkels had. Raar toch, als je een gezonde jong vrouw bent? Eigenlijk allemaal signalen waar je wat mee moet doen, zou je denken. Daar was ik me echter helemaal niet van bewust op dat moment. Deze klachten had ik vaker in meer of mindere mate dus het hoorde bij wie ik was, hoe ik functioneerde. Krakkemikkig, dat zeker, maar zo zag mijn leven er nou eenmaal uit.  

Een boel signalen

Een week of twee na thuiskomst kreeg ik pijn in mijn rug (tussen mijn schouderbladen). Het voelde alsof er een wervel niet helemaal op zijn plek zat. Als rugpijn deskundige ? – ja dat is één van mijn andere verhalen – besloot ik wat oefeningen te doen. Deze hielpen niet echt en toen na een rondje golf de pijn alleen maar erger werd, besloot ik mijn manueel therapeut in te schakelen. Een week lang lag ik bijna dagelijks bij hem op de bank, maar het hielp helemaal niet! Ik had me zelfs inmiddels ziek gemeld want als ik zat was de pijn ondraaglijk geworden. Ik lag op een provisorisch bed waar ik in een halve zit/lig stand mijn dagen doorbracht. De vrijdagochtend zat ik weer bij de therapeut en hij wilde het even laten rusten want hij zag nergens een belemmering maar toch ging ik niet vooruit. Diezelfde middag kreeg ik weer een aanval waarvoor ik normaal naar de SEH ging. Maar dit keer gooide ik mijn kont tegen de krib en ik weigerde om naar het ziekenhuis te gaan. Waarom zou ik daar naartoe gaan? Ze kunnen toch niks vinden, sturen me weer naar huis en nog veel meer argumenten gebruikte ik om mijn beslissing goed te praten. Ook op zondag kreeg ik een aanval en ondertussen voelde ik me vreselijk beroerd. Spugen, koudzweet aanvallen en na de tweede aanval bleef ik wat kortademig. Ik besloot nu toch maar naar de huisarts te gaan omdat de pijn in mijn nek zo heftig bleef – zelfs Tramadol werkte niet – en dat kortademig zijn stond me ook niet aan. Met het andere bijltje had ik al regelmatig gehakt dus daar maakte ik me eigenlijk niet zo heel druk om. Ook had ik het inmiddels in mijn hoofd geprent dat ik alleen naar het ziekenhuis toe zou gaan als ik dacht dat ik nu echt dood ging. Of eigenlijk pas als ik dat niet eens meer kon zeggen. Waarom? Omdat men me dan wel serieus zou moeten nemen. Ik wilde sterven om een punt te maken. Dat punt was dan niet meer voor mij maar voor alle andere vrouwen waarbij de klachten niet serieus worden genomen. Ik wilde de medici een lesje leren. Achteraf super stom, naïef en nog veel meer. Maar op dat moment mijn waarheid. Ik kwam bij een plaatsvervangend arts die mij ook totaal niet serieus nam. Dus na een longfoto en het advies om nog maar wat meer Tramadol te gebruiken tegen rugpijn (ook al werkte dat totaal niet) werd ik weer naar huis gestuurd. Dit sterkte alleen maar mijn gedachten dat ik als ik weer een aanval zou krijgen ik alleen naar het ziekenhuis zou gaan als ik bijna dood was.  

De klapper

Lamlendig lag ik op mijn bed in de woonkamer, alleen maar in staat om televisie te kijken of te slapen. Ik voelde dat er nog meer ging komen, maar ik had geen idee van wat me nog te wachten stond. Woensdagmiddag begon de ellende. Kotsmisselijk begon ik te spugen terwijl ik ondertussen zweette alsof ik een enorme inspanning aan het leveren was. Mijn armen begonnen heel raar aan te voelen, heel zwaar en alsof ze niet bij mijn lichaam hoorde. Ik kreeg het gevoel alsof de plek waar je hart zit hol was en continu vloog het door mijn hoofd: dit is het, je gaat nu dood! Super onheilspellend gevoel kan ik je vertellen. Maar ik had er gek genoeg vrede mee. Ik  voelde me niet bang, eerder verdrietig omdat niemand (de medici bedoel ik hiermee) me ooit serieus had genomen. De pijn in mijn nek werd nog ondraaglijker en als ik niet aan het spugen was dan lag ik stilletjes te liggen. Af en toe was ik even weg, ik weet niet of ik gewoon sliep of dat ik mijn bewustzijn af en toe verloor. Ik hoor je denken, waarom bel je niemand, een ambulance? Ik had helemaal geen pijn, behalve dan in mijn nek maar dat koppelde ik niet aan mijn hart! Tijdens al mijn eerdere aanvallen had ik de klassieke symptomen, pijn op de borst, uitstraling naar de linkerarm en nog een paar. En toch werd ik weggestuurd omdat ze niks konden vinden.  Maar wat ik nu voelde leek daar helemaal niet op. Dus als ze me al niet serieus nemen met de klassieke klachten dan zullen ze me nu zeker wegsturen. Ik bleef bij mijn beslissing om meer dood dan levend pas de ambulance te bellen. Na een paar uurtjes kwam mijn man thuis en die schrok zich kapot. Er lag een zielig hoopje mens met blauwe lippen/nagels en een grauw grijs gezicht. Hij wilde direct de ambulance bellen maar ik vroeg hem nog even te wachten. Ik was tenslotte nog niet halfdood in mijn beleving. Geef me nog een uur, wanneer het dan nog niet beter is dan mag je de ambulance bellen. Hij ging akkoord en ik heb eigenlijk geen idee wat hij toen dacht. Na drie kwartier gebeurde er iets heel aparts. Ik voelde mijn armen weer en mijn borstkas begon ook weer normaal aan te voelen. Maar het echte aparte was dat ik van het ene op het andere moment geen pijn meer had in mijn rug. Toen wist ik ineens dat het echt foute boel was geweest! Dit werd acuut bevestigd, want ik wilde naar het toilet en ik kon mezelf niet meer omhoog krijgen om op te staan. Ik was compleet buiten adem en te zwak om zelf nog iets te kunnen. De gang naar het toilet duurde en duurde en eindelijk daar aanbeland moest ik een kwartier op adem komen voordat ik kon plassen. Een normaal gesprek kon ik niet meer voeren want na twee of drie woorden moest ik eerst weer op adem komen. Mijn conditie was nul komma nul en alles maar dan ook echt alles was te inspannend. Hier vind je het vervolg en mijn andere hartverhalen uit de serie

Pin voor later

Leven met microvasculaire coronaire dysfunctie CMD

0 berichten

Er zijn nog geen reacties. Wees de eerste die een reactie plaatst!

Laat een reactie achter